Małe miasteczko nad rzeką zasypane śniegiem, spokojne i urokliwe. Sceneria jak z sielankowego serialu. Czy w takim miejscu mogą dziać się rzeczy, od których włosy jeżą się na głowie, a dusza zaczyna wątpić w istotę człowieczeństwa? Młoda kobieta, Tamara, przyjeżdża do Grzmotów w nadziei odnalezienia matki, poczytnej pisarki, która jakby "rozpłynęła się w powietrzu". Od dłuższego czasu nikt jej nie widział, z nikim się nie kontaktowała. Pozostał po niej jedynie pusty dom, biurko z otwartym laptopem i głodny kot. Tamara próbuje rozwiązać zagadkę tajemniczego zniknięcia, ale niespodziewanie wplątuje się w dramatyczne wydarzenia, przy których duch myśliwego ukazujący się na torach jest tylko niewinną igraszką i miejscowym kolorytem, ponieważ najgroźniejsze demony nie muszą pochodzić z zewnątrz... (merlin.pl)

Powieść "Okno z widokiem" przenosi nas do Malowniczego - miasteczka położonego wśród sudeckich gór. Róża, doktor na wydziale archeologii w Warszawie, dość niespodziewanie postanawia odwiedzić babcię. Czemu, nie bacząc na trwający rok akademicki, przerywa pracę i jedzie taki szmat drogi? Co z tym wszystkim ma wspólnego kapliczka ze świętym Antonim i diabeł? Kim jest tajemniczy inwestor, który pojawia się w Malowniczym i burzy spokój mieszkańców? W powieści przeszłość miesza się z teraźniejszością, przez wiele lat skrywane sekrety rodzinne wychodzą na jaw, a grupa studentów archeologii dokonuje wstrząsającego odkrycia. To książka ciepła i jednocześnie pełna humoru, jak to u Magdaleny Kordel zazwyczaj bywa.

- Gdzie diabeł nie może, tam Agatkę pośle! – tak mówią współpracownicy Agatki Cyryl. – I Jolę też! – dodają natychmiast, wskazując na drugie, nie mniej ważne ogniwo diabelskiego duetu. Pracownice wyższej uczelni, Agata Cyryl i jej najlepsza przyjaciółka Jola Kapłan, mają niezwykłą skłonność do wplątywania się w afery kryminalne. Tam, gdzie się pojawią, od razu zaczyna dziać się coś niezwykłego, a gdy zaczynają działać, złoczyńcy i... policja muszą się mieć na baczności. Przyjaciółki mają już na swoim koncie dwa spektakularne sukcesy: zdemaskowały groźnego mordercę i rozwiązały zagadkę strusich jaj. Teraz postanowiły się zmierzyć z porywaczami... krasnali! Akcja powieści toczy się na prowincji, z dala od szacownych murów uczelni. W miasteczku, w którym Agatka Cyryl spędza urlop, dochodzi do zuchwałych kradzieży krasnali ogrodowych. Gipsowe figurki znikają w tajemniczych okolicznościach, by w chwilę później pojawić się w najdziwniejszych miejscach. Wygląda to na serię starannie wyreżyserowanych, choć stosunkowo niewinnych żartów... Kto i dlaczego sieje zamęt w spokojnym dotąd miasteczku? Przeciw komu wymierzone są działania złoczyńców? Wyraźnie tropy wiodą wprost do ratusza... Agatka, wspierana przez Jolę, bez wahania podejmuje wyzwanie. Niestety zaraz na samym początku spotyka ją dotkliwa porażka. Nie dość, że nawet o krok nie zbliża się do rozwiązania zagadki, to jeszcze wystawia na szwank dobre imię burmistrza. Podrażniona ambicja nie pozwala jej na rezygnację z prywatnego śledztwa, mimo że sytuacja zaczyna się komplikować. W miasteczku dzieją się naprawdę niedobre rzeczy. Tajemniczy złoczyńcy nagle zmieniają taktykę, dopuszczając się aktów wandalizmu na niespotykaną dotąd skalę. Aż w końcu dochodzi do najgorszego i dla wszystkich staje się jasne, że przestępcy nie cofną się przed niczym. Na mieszkańców Krasnalna pada blady strach. Miejscowa policja okazuje się bezradna, przyjaciółkom nie pozostaje więc nic innego, tylko wziąć sprawę w swoje ręce. Bardzo powoli, okrężną drogą, zbliżają się do wyjaśnienia zagadki...

"Klub Mało Używanych Dziewic" to - wbrew prowokującej nazwie - coś niemal tak niewinnego jak drużyna harcerska. Matkami założycielkami są cztery niezależne kobiety, których celem nie jest złapanie wreszcie chłopa (nie da się ukryć, lata lecą), lecz - w pewnym sensie - poprawianie rzeczywistości. Mają w sobie coś z dzielnych pozytywistek, choć broń Boże, nie są w typie Siłaczek padających na posterunku. Skuteczność - oto ich dewiza. Inteligencja i wdzięk pomagają im osiągać cele.

Powieść, w której autorka porusza trudny temat, jakim jest problem z własną tożsamością. Elżunia, która została wychowana przez Niemców ma opory przed powrotem do własnych korzeni, Claire zaś wyrwano z życia, które znała, by później rzucić ją w nieznane, malownicze Karkonosze. Obydwie muszą poradzić sobie z własnymi demonami.

Zatoka Trujących Jabłuszek istnieje naprawdę, w przeciwieństwie do Klubu Mało Używanych Dziewic, który ożył tylko na kartach książek Moniki Szwai. Jego "matki założycielki" zdobyły sobie wszakże taką sympatię Czytelników, jakby były najprawdziwsze w świecie. Czy to znaczy, że takie "dziewice" drzemią w wielu z nas? Że - podobnie jak one - wiemy, co w życiu jest najważniejsze i że niekoniecznie jest to zrobienie kariery za wszelką cenę... Że umiemy, a przynajmniej próbujemy dostrzegać piękno w świecie - takim, jaki jest... Że ciągnie nas do drugiego człowieka... Że staramy się po prostu być szczęśliwymi ludźmi...

Potworna szefowa, koszmarny szef. Z życia wzięci! Pojawiali się już i w literaturze, i w filmie. Pani Berenika Michalska-Kubisiak, prezes agencji reklamowej, jak najbardziej należy do tej kategorii. Zadowolona z siebie i niezadowolona z pracowników, wszystkich beszta i obraża. Płaci coraz mniej, żąda coraz więcej. Nie służy to agencji, która wpada w tarapaty, również finansowe. Może więc przydałoby się trochę świeżego spojrzenia? I tu na scenie pojawia się pan Karino Mroźny. Dość długo bezrobotny, w domu niedoceniany (narzekająca i oziębła żona!) - powinien być wdzięczny losowi za to, co mu wpada w ręce: praca, stanowisko, mieszkanie. Cóż, kiedy i jemu szefowa solidnie daje w kość. Uczenie nazywa się to mobbingiem. Karino i pozostali pracownicy agencji wreszcie zdają sobie z tego sprawę i zaczynają działać...

W życiu Majki nareszcie wszystko się ustabilizowało. Wygląda na to, że po wielu perypetiach znalazła nie tylko swoje miejsce na ziemi, ale też miłość i przyjaźń. Ale nie jest dobrze jak jest za dobrze. Nad Uroczysko nadciągają burzowe chmury, ich pierwszym zwiastunem jest przyjazd Niemki, która (jak szepczą mieszkańcy Malowniczego) odbierać ludziom ziemię. Jaki wpływ będzie miała ta wizyta na mieszkańców Uroczyska i całego miasteczka? Czy miejscowi dadzą sobie radę z kłopotliwym gościem? Kim jest ciotka Rozalia, która niespodziewanie zjawia się w Uroczysku? I jak do tego wszystkiego ma się tytułowe wino? Po raz kolejny zapraszamy czytelników do odwiedzenia Malowniczego i zajrzenia z wizytą do jego mieszkańców. Tych, którzy już pojawili się w poprzednich książkach z sudeckiego cyklu i tych, którzy dopiero zjawią się w miasteczku.

Któż z nas nie marzył o ucieczce z pełnego zgiełku, hałaśliwego miasta na cudowną wieś, gdzie czas płynie innym trybem i można spotkać niezwykłych ludzi? Nowa powieść „Magiczne miejsce” opowiada historię życia na prowincji, w małej, ale za to bardzo malowniczej wiosce. Jej mieszkańcy są niezwykle oryginalnymi osobami: ktoś po amatorsku zajmuje się astronomią, inna osoba wytwarza perfumy dawnymi metodami, jest pasjonat piractwa i literatury marynistycznej. W książce pojawia się wątek miłosny, jest też historia przygodowo-kryminalna.

Czy anioły noszą kapelusze? Owszem, zdarza się. To te same anioły, które nie cierpią sztywnych mundurków. Są z natury bardzo pracowite, często zdarza im się ratować ludzi, których własny anioł stróż wybrał się właśnie na długie wakacje, a oni, pozostawieni sami sobie, popadają w depresje, zdarza im się próbować samobójstwa, uciekać z domu, tracić wolę życia. Spotkamy w tej książce grono własnie takich osób, którym "rzeczywistość zwaliła się na głowę". Starszawa pani profesor, niezbyt młody biznesmen, studentka, dziecko... Niektórych bohaterów znamy z poprzednich powieści Moniki Szwai. Czy ktoś z nich chadza w kapeluszu? Dowiemy się, czytając tę opowieść.

Stanowi cz. 2 cyklu, cz. 1 pt.: Klub Mało Używanych Dziewic; cz. 2 pt.: Dziewice do boju; cz. 3 pt.: Zatoka trujących jabłuszek..

Ostatnio zyskał sobie ogromną popularność na świecie, a więc i u nas, pogląd, że należy za wszelką cenę dążyć do zrealizowania SIEBIE, cokolwiek to miałoby oznaczać. Zbytnie zaufanie modzie w tym zakresie może nas jednak wyprowadzić na manowce. Realizując SIEBIE, zapominamy, że nie sami jesteśmy na świecie, a nawet (o zgrozo), być może nie jesteśmy na nim najważniejsi. Monika Szwaja w swoich książkach proponuje nieco inne podejście do rzeczywistości. Jej bohaterki, nie zapominając o podstawowej dawce zdrowego egoizmu, są zwrócone na zewnątrz. "Mało Używane Dziewice", które założyły Klub z zamiarem czynienia rzeczy pożytecznych to kobiety inteligentne, sympatyczne i - choć po przejściach - wciąż pozytywnie nastawione do życia. Dostrzegają w ten sposób nie tylko innych ludzi, ale i świat dookoła...

Świat otwiera przed nami nieograniczone możliwości - do takiego wniosku dochodzi bohaterka książki i ma rację. Aby jednak z nich skorzystać, trzeba być otwartym na ten świat, nie bać się zmian ani wyzwań, nie zasklepiać w utartych zwyczajach i poglądach. Trzeba iść do ludzi, nie zastanawiając się, co nam to da i czy aby ktoś nie zrobi nam krzywdy. No risk, no fun! Czy prawie-doktorantka, literaturoznawczyni, może z własnej woli zostać gosposią pracującą "po domach"? I to nie w Ameryce, ale u nas, w Polsce? Czy można mieć radość z pracy? Czy można pokochać kogoś o pięćdziesiąt lat starszego od siebie? Albo o pięćdziesiąt lat młodszego? Czy trzeba tkwić w związku z osobą, która uczyniła nam krzywdę? Zakres naszej wolności jest szerszy niż czasami chcemy to przyznać.

Ryba fugu jest bardzo smaczna, ale jeśli będziemy obchodzić się z nią nieostrożnie - możemy otruć siebie i współbiesiadników. Na śmierć. Podobnie z naszym życiem. Jest ono jak potrawa dla inteligentnych. Trzeba zawsze myśleć o tym, co robimy, jakie decyzje podejmujemy - choćby targały nami szekspirowskie zgoła emocje - inaczej może się tak zdarzyć, że ktoś (my sami?) zapłaci wysoką cenę za nasz brak rozwagi. Kobieta chce mieć dziecko - czy to zbyt wielkie żądanie? Chce być matką - czy jest w tym coś złego? Wykorzystuje możliwości, które daje współczesna nauka - po to jest nauka! W pewnym momencie jednak schodzi z bezpiecznej ścieżki - emocje wzięły górę, rozum zasnął, obudziły się upiory. Kobieta podejmuje decyzje, nie licząc się z nikim. Ważne jest tylko osiągnięcie celu. Młoda dziewczyna, studentka - rozsądna, inteligentna, zrównoważona ľ chce studiować na mało opłacalnym kierunku, dla własnej satysfakcji teraz i w przyszłości. Jest osamotniona w swoich dążeniach, rodzice widzieliby ją na bardziej praktycznych studiach, a w przyszłości w rodzinnym biznesie. Dziewczyna nie ma wsparcia z ich strony. Przyjaźń kolegów z uczelni nie wystarczy na mieszkanie, jedzenie, życie. Dziewczyna podchwytuje podsunięty jej pomysł na zarobienie pieniędzy i od razu wie, że podejmuje ryzyko. Nie wyobraża sobie jednak rozmiarów tego ryzyka. Obie te młode kobiety przypominają trochę kucharza, który beztrosko bierze rybę fugu za ogon i w całości wrzuca ją do garnka z zupą. Ktoś będzie musiał zapłacić za ten brak refleksji... a cena może być wysoka.

"Panny roztropne" to kolejna zabawna powieść obyczajowa Magdaleny Witkiewicz! Czy w dwudziestym pierwszym wieku żyją jeszcze panny roztropne? Nad tym zastanawia się Bachor - ośmioletnia Zuzanna, nieprzeciętnie inteligentna i ładna dziewczynka. Czy panną roztropną jest Milaczek, która nadal szuka wielkiej miłości, czy może pani Zofia Kruk - sześćdziesięcioparoletnia ekscentryczna, nadal ponętna i seksowna młoda mężatka? A może emerytowana gimnastyczka Aleksandra Pieczka, która uciekła od swojego partnera do domku pod lasem? Czy aby być panną roztropną, trzeba nosić w torebce oliwę i baterie? Co na to wszystko pies Parys Antonio? "Panny roztropne" Magdaleny Witkiewicz to pełna ciepła i niecodziennego humoru książka dla kobiet w każdym wieku! To także książka dla mężczyzn, aby wiedzieli, co myślą kobiety.

Twardzielki... Kochają, płaczą, przyjaźnią się i rozpaczają, jak my wszyscy. Tylko bardziej! I, jak przychodzi co do czego, tęsknią do... silnych męskich ramion. Problem w tym, że faceci boją się twardzielek. Jak na komedię przystało, przez powieść przewija się prawdziwa plejada twardzielek i twardzieli, których perypetie bawią do łez, ale i do łez wzruszają. Kto jest bardziej „twardy”? Dziennikarka wściekła na ród męski, czy policjantka tropiąca oszusta matrymonialnego? A może pani naukowiec przekonana o swej nieatrakcyjności przez psychopatyczną matkę? Czy twardzielką jest zabójczo nieprofesjonalna reporterka, której wpadki i wyjątkowy brak taktu uczyniły z niej gwiazdę telewizji? I co z „twardością” harleyowców, chłopów o złotych sercach? Jeśli sięgasz po tę książkę, na pewno jesteś twardzielką. Tylko jeszcze o tym nie wiesz.

Główna bohaterka mojej powieści jest historykiem sztuki, ma trochę ponad 30 lat i małe dziecko – pracuje na zlecenia, szuka stałej pracy, a w wolnym czasie towarzystwa dotrzymują jej fora internetowe. Oczywiście, ma też prawdziwych znajomych, z reala, bardzo to osobliwa kompania! Ze swoją niewyobrażalną łatwością do ładowania się w kłopoty, Laura przeżywa mnóstwo niezwykłych i śmiesznych przygód...